I live in fear: Record of a human being

Op 1 mei 1954 deed Amerika een atoomproef op Bikini. Een buiten de veiligheidszone vissend Japans schip kwam in de fall-out terecht (de bom was krachtiger dan gedacht) en een aantal bemanningsleden overleed aan stralingsziekte. Het ongeluk veroorzaakte een grote schok in Japan waar het oude wonden open reet en direct twee films inspireerde: Gojira (Godzilla) van Ishiro Honda uit hetzelfde jaar, en Akira Kurosawa’s I Live In Fear van een jaar later.

De rijke, en al wat ouder wordende, fabriekseigenaar Kiichi Nakajima (Toshiro Mifune) heeft een probleem met zijn kinderen. Nakajima wil namelijk zijn zelf opgebouwde ijzergieterij verkopen en de hele familie naar Brazilië verhuizen. De familie, inclusief de drie kinderen van zijn drie maîtresses, is hier fel op tegen en probeert hem ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren.

Volgens de familie is Nakajima een irrationele man met een irrationele angst voor iets dat niet zal gebeuren. Er zal geen atoomoorlog uitbreken. De miljoenen verslindende, en onafgemaakte, poging om een atoombunker te bouwen was nog tot daar aan toe, maar het familiebezit verkopen en zonder status in Brazilië een nieuw bestaan opbouwen gaat ze te ver.

Nakajima ziet het anders. Het is zijn fabriek en als familiehoofd heeft hij het volste recht om alle beslissingen voor de familie te nemen, en van zijn kinderen te verwachten dat ze hun vader onvoorwaardelijk te gehoorzamen. Dat de zonen de beslissing van hun vader protesteren is al iets dat Nakajima nauwelijks kan begrijpen, dat ze daar in het na-oorlogse Japan van de jaren vijftig het wettelijke recht toe hebben drijft hem figuurlijk, en misschien ook letterlijk, tot waanzin.

I Live In Fear is een film over een veranderend Japan. Een verhaal over conflicten tussen generaties als gevolg van een veranderende sociale moraal, tegen de achtergrond van de Koude Oorlog en de dreiging van een alles vernietigende atoomoorlog.