Looper

Het is niet eenvoudig voor een misdaadsyndicaat om zich in 2074 van zijn vijanden te ontdoen, iedereen is immers voorzien van een tracking-chip, maar overal is een oplossing voor. In 2074 is namelijk ook het tijdreizen uitgevonden – en direct weer verboden, maar wat heeft een misdaadsyndicaat daar nu meer van doen. De oplossing? Slachtoffers worden geboeid en geblinddoekt terug in de tijd gestuurd waar ze opgewacht worden door huurmoordenaars (loopers) die goed betaald eenvoudig hun werk doen. Er zit wel een addertje onder het gras. Het arbeidscontract loopt voor een bepaalse termijn. Loopers die te oud worden, worden terug gestuurd, opgewacht en vermoord door hun jongere ik: Closing the Loop. Althans, dat is de theorie.

Kansas, 2044. Joe Simmons (Gordon-Levitt) werkt al enige tijd als looper als zijn toekomstige ik (Willis) naar hem toegezonden wordt. Maar niet alleen is zijn toekomstige zelf niet geblinddoekt, hij is ook niet van plan om zonder gevecht neer te gaan.

Looper is een tijdreis film waarin het centrale thema niet zo zeer is hoe tijdreizen eigenlijk werkt, maar eerder dat het nu eenmaal niet alleen werkt, maar ook gebruikt wordt. Een film waarin uitleg minder belangrijk is dan het verhaal en de karakters. En hoewel Looper over kan komen als een wat simpele actie-film is het ook een goed geschreven, overdacht verhaal. Tijdreizen betekent immers paradox; tijdlijnen; verleden dat het heden bepaald en andersom. Het risico dat iets ‘niet klopt’ is groot. In Looper klopt echter alles, al is het wellicht niet direct duidelijk.