Ga naar inhoud

Bij het Zaantheater speelt de ontmoeting een belangrijke rol

Shatha Tamim is geboren in Algerije en woonde onder meer in Saoedi-Arabië en Syrië. Na het overlijden van haar man vluchtte ze vier jaar geleden met haar drie kinderen naar Nederland. Ze woont met veel plezier in Zaandam en omdat ze zo actief is, wordt ze door velen al gezien als Zaankanter.

Wie is Shatha?

Shatha heeft betaald werk bij New Bees en als vrijwilliger zet ze zich in bij buurtcentra. Via New Bees heeft ze al voor 48 gemotiveerde en goed opgeleide nieuwkomers een match gemaakt met bedrijven en organisaties. Hier kunnen nieuwkomers vrijwilligerswerk doen of stage lopen om ervaring op te doen en de Nederlandse taal te oefenen. Momenteel volgt ze tevens een project waarbij nieuwkomers met hun telefoon een korte video maken hoe ze de Zaanstreek beleven. Het resultaat wordt getoond tijdens het Zaans Filmfestival in filmtheater De Fabriek.

De foyer van het Zaantheater

Shatha vertelt: ‘Ik ben inmiddels vijf keer in het Zaantheater geweest. Het is zeer de moeite waard om er heen te gaan. Het is er altijd leuk, helemaal als er activiteiten zijn in de foyer. Het is een goede plek om andere mensen te ontmoeten. De eerste keer dat ik in het Zaantheater kwam was op uitnodiging van de programmeur Kim Muller. Samen met de kinderen heb ik daar een leuke kindervoorstelling bijgewoond. Mijn jongste zoon was toen vier jaar en heeft zo genoten.'

Shatha laat een video zien waarop haar zoontje danst en vrolijk meelacht met de voorstelling. ‘We konden toen nog niet alles verstaan, maar het was zo gezellig. We begrepen wel de sfeer. Als je veel mensen ziet lachen, dan doe je vanzelf mee.

In Saoudi-Arabië heb je geen theater. In Syrië heb je dat wel, maar daar is het vooral voor de rijke goed opgeleide mensen. Ik heb daar een keer een politieke voorstelling gezien, al mocht veel daar niet verteld worden. In Syrië wacht je in de foyer tot de voorstelling begint en na afloop ga je direct weg. Bij het Zaantheater gebeurt juist veel in de foyer, daar ontmoet ik iedere keer nieuwe mensen.’

Confronterende voorstelling

‘Via New Bees ben ik naar de voorstelling Bright site of live geweest samen met tien andere nieuwkomers. Het was dramatisch voor ons om te zien hoe de vluchteling op het podium vertelde over zijn vlucht en het leven in een vluchtelingenkamp. Het was moeilijk om geconfronteerd te worden met de oorlogsbeelden waarbij je je eigen pijn onder oog moest zien. Ik moest huilen tijdens de voorstelling, maar ben wel gebleven. Het zet je ook aan het denken, dat is belangrijk. Op televisie en in de cinema is het anders om te zien dan in het theater. In het theater komt het harder binnen.’

Wie herkent jouw verhaal?

‘In Syrië heb je de traditie van verhalenvertellers die zowel realistische als fantasievolle voorstellingen geven, waarbij ze hun lichaam en stem gebruiken om het verhaal kracht bij te zetten. Verhalen zijn zo belangrijk.

Twee keer ben ik met de Internationale Vrouwendag bij het Zaantheater geweest. Afgelopen jaar deelde Patrick van Hees kaartjes uit met een trefwoord. Je moest een kaartje uitzoeken dat bij je paste en daarmee kon je met andere vrouwen over dit thema praten. Het was indrukwekkend wat we toen hoorden. Zo was er een gastvrouw die bij de gemeente werkt en die ik in het voorbijgaan wel eens gedag zei. Zij vertelde dat ze alleenstaand was en drie kinderen had. Een andere vrouw vertelde dat ze kanker had maar toch wilde komen. Wanneer je alle andere verhalen hoort, dan realiseer je je dat ook Nederlandse vrouwen hun verhaal hebben. Voor ons nieuwkomers lijkt het alsof Nederlanders altijd blij zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval. Moeilijkheden horen immers bij het leven. Het gaf veel positieve energie om met elkaar te praten. Het was een feest om samen te zijn. Er wordt altijd veel gelachen. De sfeer in het theater is altijd leuk.’

Naar de rode stoelen

‘Laatst ben ik met de kinderen bij het kinderboekenfeest geweest en zagen we een kindervoorstelling. Het was erg druk in de foyer waar van alles gebeurde. Mijn zoon heeft een robot van karton gemaakt. Het is iedere keer zo leuk om te zien dat hij met andere kinderen aan de praat raakt. Als hij het theater ziet, dan roept hij al: Leuk, we gaan naar de rode stoelen!’

Voor mij draait cultuur om de ontmoeting, je begrijpt elkaar beter als je elkaars verhalen hoort. Iedere keer dat ik in het Zaantheater ben ontmoet ik nieuwe mensen. Je leert de Nederlandse cultuur zo ook beter te begrijpen. Met mijn kinderen ga ik graag naar de kindervoorstellingen. Het is zo leuk om ze dan te zien lachen, dan geniet ik omdat ze gelukkig zijn.’